عزت الله حسینی

 

پدر تو رفتی و مردانگی دیگرگم شد  -  و تیغ تیز اجانب، به جان مردم شد

برفتی و پدر! آیا مگر خبر داری  -  که داس قسمت این ساقه های  گندم شد؟

***

برفتی از غم تو  پشت آسمان بشکست            ترور و وحشت و غارت مرا میان بشکست

پدر! نبودی و این جانیان به گستاخی              و جهل ، قامت بت های بامیان بشکست

***

برفتی از غم تو پشت آسمان خم شد                     و آفتاب از این کهکشان ما کم شد

پدر بیا و ببین این جنایت تاریخ                      نشان چهره ات آماج راکت و بم شد

***

عروج کردی و یک عمر در بدر گشتیم               غریب و بی کس و بی مادر و پدرگشتیم

پدر! نبودی و حرف مرا تو باور کن                    تمام لحظه ها با مرگ همسفر گشتیم

***

(( تو کوهوار سر ریشه سخت می ماندی           به رغم باور طوفان درخت می ماند

ترا به جرم بلندی ز باغ ببریدند                     ز سر فرازیت ای سرو سبز ترسیدند))1

***

بروز فاجعۀ بیست و دوی حوت قسم                       به ذره ذرۀ این خاک های بت قسم

زخون پاک تو روید بهار آزادی                           به خشم های فروخفته در سکوت قسم

***

پدر دوباره بیا ذوالفقار را آور                             ابوذر و شفیع و گاو سوار را آور

بیا دو باره توهمراه خالق و داود                             به مردم وطنت اقتدار را آور

***

یتیم  در بدر  تو پدر ! مسافر شد                         به ملک های اجانب پدر! مهاجر شد

ز بس که منت مردم کشید در غربت                        یتیم نا خلفت رفته ، رفته شاعر شد

 

عزت الله حسینی

  • 1- اقتباس از سید ابوطالب مظفری
  • جمهوری سکوت